Psalm hebrajski nr 131
(Psalm 130 w Wulgacie)
1 Pieśń stopni Dawida. Panie, moje serce nie jest wyniosłe, a moje oczy nie są wyniosłe. Nie szukam rzeczy wielkich ani tego, co wyniosłe nade mną. Nie dążyłem do osiągnięcia rzeczy, które nie byłyby proporcjonalne do moich sił. Według niektórych egzegetów, Dawid wyraził w tym psalmie uczucia prostoty i umiarkowania, które go ożywiały, aby usprawiedliwić się przed oskarżeniami Saula i jego dworzan (1 Sm 24, 10-11. 26, 19); według innych psalm powstał w obronie Żydów, którzy powrócili z niewoli i zostali oskarżeni o zdradę wobec króla Persji (Neh 6, 5-7). 2 Nie, zachowuję moją duszę w ciszy i spokoju. Jak odstawione od piersi dziecko u piersi matki, jak odstawione od piersi dziecko moja dusza jest we mnie. Jak nowo odstawione od piersi dziecko, choć spoczywa na piersi matki, jest pokorne, bez pragnień i zadowolenia, tak moja dusza jest spokojna i zadowolona. 3 Izraelu, złóż swoją nadzieję w Panu teraz i na zawsze.
Psalm hebrajski nr 132
(Psalm 131 w Wulgacie)
1 Pieśń wstępowań. Pamiętaj, Panie, Dawidzie i o wszystkich jego cierpieniach. Jest prawdopodobne, że psalm ten został skomponowany w imieniu Salomona podczas konsekracji świątyni (2 Kronik 6). Po pochwaleniu wysiłków Dawida w znalezieniu i przygotowaniu miejsca dla świętej Arki (1-6), psalmista zaprasza swoich braci do odwiedzenia tego nowego miejsca spoczynku (7); błaga Boga, aby przyszedł i objął je w posiadanie (8) oraz pobłogosławił króla i lud (9-12); na co wciąż ma nadzieję, ponieważ Bóg to obiecał (13-18). Chrześcijanin będzie pamiętał o wysiłkach niebiańskiego Dawida, Jezusa Chrystusa, w budowaniu swojego Kościoła (jak również każdej indywidualnej duszy) i będzie modlił się do Boga, aby raczył objąć w posiadanie zarówno swój Kościół, jak i każdą duszę, która do niego należy. 2 Złożył Panu tę przysięgę, tę przysięgę Twierdzy Jakuba: Pamiętaj o jego przysiędze i ślubowaniu. Teraz postępuj zgodnie z tą przysięgą, łącznie z przysięgą. 3 Nie wejdę do namiotu, w którym mieszkam, ani nie pójdę do łoża, na którym leżę. 4 Nie dam snu moim oczom ani zdrzemnąć się moim powiekom, 5 dopóki nie znajdę miejsca dla Pana, mieszkania dla Twierdzy Jakuba. 6 Oto słyszeliśmy, że jest w Efracie, znaleźliśmy ją na polach Jaar. Ephrata, to znaczy mówiąc ściśle, Betlejem (Rdz 35,19). Albo znowu ziemia Efrata, czyli Efraim (zob. 1 Sm 1,1). Efrat może również odnosić się do Jerozolimy, ponieważ Dawid, że tak powiem, przeniósł miasto Efrata (Betlejem), gdzie się urodził, w Jerozolimie, po tym jak ustanowił tam swoją siedzibę. Jeśli zastosujemy psalm do Jezusa Chrystusa, jego znaczenie jest następujące: Oto, czego dowiedzieliśmy się o Jezusie Chrystusie, jako żywej Arce Bożej, że narodził się w Betlejemi że cierpiał w Jerozolimie; znaleźliśmy go żywego na pustyni, widzieliśmy, jak jego wiara rozprzestrzeniała się wśród narodów pogańskich. Porównaj. Jan 1, 14. Objawienie 21:3. 7 Pójdźmy do przybytku Pana, oddajmy pokłon u podnóżka Jego stóp. Przed świętą Arką, na której stopy Boga spoczywały niczym na podnóżku, ponieważ Bóg był tam obecny niewidzialnie. Przed tym wersetem myśl należy uzupełnić sugestią: Święta Arka ma stałe miejsce w świątyni. Zakładając to, Psalmista zaprasza Izraelitów do świątyni Pańskiej i modli się do tego samego Boga, aby przyszedł i zajął miejsce w Swoim miejscu. 8 Powstań, Panie, i przyjdź do miejsca swego odpoczynku, Ty i Arka Twego majestatu. 9 Niech Twoi kapłani przyobleką się w sprawiedliwość, a święci Twoi niech wołają z radości. 10 Przez wzgląd na Dawida, sługę Twego, nie odrzucaj oblicza Twego pomazańca. Nie lekceważ modlitwy króla namaszczonego twoim namaszczeniem. Posłuchaj Salomona, który zbudował świątynię (por. 1 Krl 1,39). Przez «Namaszczonego» chrześcijanin może zrozumieć siebie i… Chrześcijanie, jego bracia, ponieważ wszyscy prawdziwi chrześcijanie biorą udział w namaszczeniu Jezusa Chrystusa, w jego duchu, w jego uczuciach. 11 Pan złożył Dawidowi przysięgę, przysięgę pewną, od której nie odstąpi: «Z owocu twojego łona posadzę na twoim tronie. 12 Jeśli twoi synowie będą przestrzegać mojego przymierza i ustaw, których ich nauczę, to również ich synowie będą zasiadać na twoim tronie na wieki».» 13 Albowiem Pan wybrał Syjon i zapragnął go jako swego mieszkania.Właściwie to Góra Moria, ale Moria jest częścią Syjonu. 14 To jest moje miejsce odpoczynku na wieki, będę tam mieszkał, bo tego pragnąłem. 15 Obsypię ją błogosławieństwami, nasycę jej ubogich chlebem. 16 Przyodzieję jej kapłanów w zbawienie, a jej wierni będą wykrzykiwać z radości. Przyozdobię jego kapłanów cnotą i pobożnością 17 Tam pomnożę moc Dawida, przygotuję pochodnię dla mojego Pomazańca. Tam wzrośnie i rozszerzy się moc Dawida i jego potomków: zrozumcie zwłaszcza moc wielkiego Korzeni Dawida, Chrystusa (Łukasz 1, 69). Pochodnia oznacza promienne (szczęśliwe) potomstwo. (Zobacz 1 Królów 11:36); należy przez to rozumieć także jasne, pełne światła i duchowe potomstwo Jezusa Chrystusa (Porównaj Jan 1, 9. 8, 12). 18 Odzieję wstydem jej nieprzyjaciół, a diadem zabłyśnie na jej czole.»
Psalm hebrajski nr 133
(Psalm 132 w Wulgacie)
1 Pieśń wstępowań, Dawida. Jak dobrze i miło, gdy bracia mieszkają razem w zgodzie!. Zdaniem większości egzegetów, Dawid skomponował ten psalm z okazji swojej drugiej koronacji, gdy wszystkie plemiona Izraela po długim okresie rozłąki zjednoczyły się jedno po drugim pod jego panowaniem; według innych psalm ten został ułożony, aby podtrzymać jedność Żydów powracających z niewoli babilońskiej; jeszcze inni egzegeci uważają, że nie ma on żadnego związku z historią. 2 Jest to jak wyborny olejek wylany na głowę, spływający na brodę, na brodę Aarona, spływający na brzeg jego szaty. Człowiek Orientu lubi porównywać najpiękniejsze rzeczy z perfumami, które wydają mu się tak niezbędne. Znaczenie: Duch braterska miłość Jest on równie cenny jak święty olej, sporządzony z najwykwintniejszych przypraw, używany do konsekracji kapłanów (zob. Wj 30,23). Kiedy mieszkańcy Wschodu się namaszczają, robią to nie tylko na głowie, ale także na brodzie, i to tak hojnie, że często kapie z niego zapach. Aaron jest tu wymieniony jako symbol kapłanów w ogólności. O szatach kapłańskich zob. Wj 28,22. 3 Jest ona jak rosa Hermonu, która spada na szczyty Syjonu, bo tam Pan ustanowił błogosławieństwo, życie, na wieki. Człowiek Wschodu również chętnie porównuje to, co najwspanialsze, do życiodajnej rosy. Miłość braterska jest jak rosa Hermonu i jak rosa spadająca na świętą górę Syjon.
Psalm hebrajski nr 134
(Psalm 133 w Wulgacie)
1 Pieśń wstępowań. Oto błogosławcie Pana, wszyscy słudzy Pańscy, którzy pełnicie służbę w domu Pańskim w nocy. Według egzegetów psalm ten jest pieśnią (strażników), którą Lewici pełniący nocną straż przy świątyni wzywali samych siebie do czujności i modlitwy. 2 Podnieście ręce wasze ku świątyni i błogosławcie Pana. 3 Niech cię błogosławi Pan z Syjonu, On, który stworzył niebo i ziemię. To znaczy: Wtedy (jeśli to zrobisz), Pan będzie ci błogosławił ze szczytu Syjonu.
Psalm hebrajski nr 135
(Psalm 134 w Wulgacie)
1 Alleluja. Chwalcie imię Pana, chwalcie Go, słudzy Pańscy, 2 którzy służycie w domu Pańskim, w dziedzińcach domu Boga naszego. Chwalcie Go, wszyscy kapłani i lud. Czytając psalm, chrześcijanin będzie pamiętał o Izraelu według ducha, o wybranych w ogólności (w. 4), których będzie nawoływał do chwalenia Boga; będzie Mu dziękował za cuda, których dokonał w naturze i w historii, a zwłaszcza za to, że swoim postępowaniem wobec ludzi okazał się Bogiem żywym. 3 Chwalcie Pana, bo dobry jest Pan, grajcie Jego imię na harfie, bo jest melodyjny. 4 Bo Pan wybrał sobie Jakuba, wybrał Izraela na swoje dziedzictwo. 5 Tak, wiem, że Pan jest wielki, a nasz Pan jest ponad wszystkimi bogami. 6 Wszystko, co Pan zechce, czyni na niebie i na ziemi, w morzu i we wszystkich głębinach. 7 On sprawia, że chmury wznoszą się z krańców ziemi, On zsyła błyskawice z deszczem, On wyprowadza wiatr ze swoich zbiorników. Z najdalszych krańców horyzontu. Sądząc po tym, co widać gołym okiem, chmury wznoszą się z najdalszych krańców horyzontu pod sklepieniem firmamentu. On sprawia, że burze zamieniają się w deszcz. On sprowadza wiatr z miejsc, gdzie gromadzi skarby natury (zob. Jeremiasz 10:13, 51:16). 8 On niegdyś pobił pierworodnych Egiptu, ludzi i zwierzęta. 9 On dokonał znaków i cudów pośród ciebie, Egipcie, przeciwko faraonowi i wszystkim jego sługom. 10 Poraził wiele narodów i zamordował potężnych królów: 11 Sichona, króla Amorytów, Oga, króla Baszanu, i wszystkich królów Kanaanu. 12 A ziemię ich dał w dziedzictwo, w dziedzictwo ludowi swemu, Izraelowi. 13 Panie, imię Twoje trwa na wieki. Panie, sława Twoja trwa przez wszystkie pokolenia. Pamięć o Twojej dobroci. 14 Bo Pan czyni sprawiedliwość ludowi swemu i lituje się nad sługami swoimi. On wymierzy mu sprawiedliwość (zobacz Księgę Powtórzonego Prawa 32:36). 15 Bożki narodów to srebro i złoto, dzieło rąk ludzkich. Tak jak Pan zasługuje na chwałę za swoje błogosławieństwa (6-14), tak samo zasługuje na nią za przewagę, jaką ma nad bożkami. Ta ostatnia myśl, zaczerpnięta z hebrajskiego Psalmu 115, rozciąga się aż do końca. 16 Mają usta, lecz nie mówią; mają oczy, lecz nie widzą; 17 Mają uszy, lecz nie słyszą; w ich ustach nie ma oddechu. 18 Niech będą do nich podobni ci, którzy je czynią, i wszyscy, którzy w nich pokładają ufność. 19 Domu Izraela, błogosławcie Pana; domu Aarona, błogosławcie Pana. Wszyscy, ludzie i kapłani, chwalcie Pana. 20 Dom Lewiego, błogosławcie Pana! Błogosławcie Pana, którzy się boicie Pana! 21 Błogosławiony Pan z Syjonu, który mieszka w Jeruzalem. Alleluja. Chrześcijanin będzie pamiętał o Kościele.
