Czytanie z Listu św. Pawła Apostoła do Rzymian
Ja zaś jestem przekonany, bracia, że jesteście pełni dobroci, napełnieni wszelką wiedzą o Bogu i zdolni do tego, by się wzajemnie upomnieć.
Jednakże napisałem do was z pewną śmiałością, jakby dla przypomnienia pewnych rzeczy, a to mocą łaski, którą dał mi Bóg. Łaską tą jest bycie sługą Chrystusa Jezusa wobec pogan, sprawującym świętą służbę głoszenia Ewangelii Bożej, aby ofiara pogan stała się Bogu miła, uświęcona Duchem Świętym.
Dlatego chlubię się w Chrystusie Jezusie moją służbą Bogu. Nie ośmielę się bowiem mówić o niczym innym, jak tylko o tym, czego Chrystus dokonał przeze mnie, doprowadzając pogan do posłuszeństwa przez wiarę, przez słowo i uczynek, przez moc znaków i cudów, przez moc Ducha Bożego.
Tak więc, z Jerozolimy i promieniując na Dalmację, dopełniłem głoszenia Ewangelii Chrystusa. Czyniłem to, stawiając sobie za punkt honoru ewangelizowanie tylko tam, gdzie imię Chrystusa nie było jeszcze głoszone, ponieważ nie chciałem budować na fundamentach położonych przez kogoś innego.
Raczej postąpiłem zgodnie z tym, co napisano: Ci, którym nie opowiadano, zobaczą, a ci, którzy nie słyszeli, zrozumieją.
Sługa Chrystusa dla narodów: przyjmujący ofiarę świata
Służąc powszechności łaski w Duchu.
Paweł w swoim list do Rzymian (Rz 15,14-21), przedstawia się jako sługa w służbie narodom, oddany głoszeniu Ewangelii. Przypisuje sobie wyjątkową posługę: ofiarowanie świata Bogu. Ten treściwy i inspirujący fragment zachęca współczesnego czytelnika do refleksji nad własną misją – jak dzisiaj ludzie i… kobiety Czy ci, którzy naśladują Chrystusa, mogą w zamian uświęcić swoje zobowiązania, kultury i społeczności? Ten artykuł jest dla tych, którzy dążą do zjednoczenia wiary, zaangażowania i otwartości na świat zgodnie z misyjnym duchem Pawła.
- Kontekst list do Rzymian i wyjątkowa rola Pawła
- Tajemnica uniwersalnej ofiary: duchowy sens i powołanie
- Trzy dynamika: otrzymana łaska, dana misja, radość wspólny
- Światło tradycji: od świętego Ireneusza do Watykan II
- Konkretne drogi nawrócenia misyjnego
- Synteza i praktyki duchowe na dziś
Kontekst
Wybrany fragment stanowi część wielkiego zakończenia list do Rzymian. Apostoł Paweł zwraca się do wspólnoty, której sam nie założył, ale o którą czuje głęboką troskę. Rzymianie, chrześcijanie wywodzący się zarówno z judaizmu, jak i ze świata pogańskiego, mieszkają w stolicy cesarstwa, w sercu tętniącego życiem społeczeństwa, w którym różnorodność kulturowa kwestionuje tradycyjne granice religijne.
Paweł pisał z Grecji, pod koniec swoich podróży misyjnych, około 57-58 roku. Rozmyśla o swoim powołaniu i przedstawia swoje dzieło: głoszenie Chrystusa “od Jerozolimy aż po Dalmację”. Ten rozległy obszar geograficzny jest zarówno konkretną rzeczywistością, jak i symbolem powszechności: zasięg Ewangelii nie zna granic.
Ten fragment (Rz 15,14-21) podsumowuje jego misję i wewnętrzną motywację. Nazywa siebie “sługą Chrystusa Jezusa dla pogan”. Użyty grecki termin:, leitourgos, Odnosi się to do roli liturgicznej: Paweł postrzega siebie jako kapłana, którego ołtarz nie jest z kamienia, ale z ludów, które prowadzi do Boga. Ofiara, którą przygotowuje, nie jest materialna; to same narody, uświęcone w Duch Święty.
Zatem misja chrześcijańska nie jest ludzkim prozelityzmem, lecz duchową liturgią, w której cały świat jest zwrócony ku swojemu Stwórcy. Paweł dodaje: “Chlubię się w Chrystusie Jezusie z mojej służby Bogu”. Jego chwała nie jest osobista; tkwi w dziele dokonanym przez Chrystusa przez Niego. Czasownik “uświęcać” podkreśla tę całkowitą zależność: bez Ducha, bez łaski, nic nie może stać się ofiarą miłą Bogu.
Na koniec cytuje Izajasza: “Ci, którym nie mówiono, zobaczą; ci, którzy nie słyszeli, zrozumieją”. Tekst prorocki rzuca światło na intencję Pawła: zbawienie obiecane Izraelowi obejmuje teraz całą ludzkość. Powszechność powołania do wiary ma swoje korzenie w samym objawieniu biblijnym; nie zaprzecza mu, lecz je spełnia.
Ten fragment stanowi zatem punkt zwrotny: łączy pamięć o Starym Testamencie z otwartością na przyszłość Ewangelii. Rodzący się Kościół czerpie z niego świadomość “wyjścia”, podążania ku kulturowym i duchowym peryferiom, nie po to, by zdobywać, lecz by ofiarować.
Analiza
Ideę przewodnią tego tekstu można streścić jednym słowem: ofiarowanie. Paweł nie mówi tu o posłudze administracyjnej ani o zwykłej działalności ewangelizacyjnej. Mówi o duchowej przemianie świata.
Ta ofiara nie jest gestem wertykalnym, w którym ludzkość coś przekazuje Bóg z obowiązku, Ale istnieje również ruch powrotny: sam Bóg działa w misji uświęcania swojego ludu. Paweł tak opisuje dynamikę trynitarną:
-TEN Ojciec przyjmuje ofiarę,
-TEN Chrystus dokonał tego za pośrednictwem swego ministra,
- L'’Duch uświęca to, co jest przedstawione.
Sednem przesłania jest to, że życie apostolskie jest aktem kultu. Misjonarz celebruje dzieło Boże w historii, tak jak kapłan celebruje je w liturgii. Miłość Odkupiciel. Paweł uznaje siebie za kapłana uniwersalnej świątyni, w której wszystkie kultury mogą stać się przestrzenią łaski.
Uwypukla to napięcie: Paweł pragnie głosić uniwersalne przesłanie, nie zacierając wyjątkowości każdego narodu. Wiara nie ujednolica, lecz przemienia. Bycie “sługą Chrystusa wśród narodów” nie oznacza kolonizowania, lecz objawiania w każdej kulturze śladu boskiego planu. Chrystus nie znosi języków i różnic, lecz czyni je kanałami komunii.
Egzystencjalne znaczenie tego fragmentu jest głębokie. Przypomina nam, że każdy wierzący jest powołany do praktykowania wewnętrznej liturgii w swoim codziennym życiu. Praca, miłość, edukacja i służba stają się aktami samoofiarowania. Misja chrześcijańska jest przeżywana w sercu świata, a nie na jego marginesach.
Na koniec Paweł podkreśla “dumę w Chrystusie”. To jest radość poznać siebie jako narzędzie, a nie mistrza, kanał, a nie źródło. Być “sługą” Chrystusa to zgodzić się na radykalną decentralizację siebie: moc łaski płynie przez darowane życie. To właśnie tam misja staje się owocna.
Otrzymana łaska: fundament wszelkiej misji
Paweł nie wymyślił swojego powołania; on je otrzymał. “Dzięki łasce, którą Bóg mi dał”. To proste zdanie zawiera w sobie całą chrześcijańską teologię misji. Bez łaski apostolska gorliwość szybko przeradza się w aktywizm, a pycha w arogancję.
W myśli Pawłowej łaska poprzedza wszelkie ludzkie wybory. Bóg wzywa, pobudza i zmusza. Paweł, były prześladowca, odkrywa, że został wybrany nie z zasług, lecz z czystego miłosierdzia. Ta fundamentalna zmiana wciąż inspiruje wszelkie działania Kościoła.
W praktyce oznacza to, że służba Bogu zaczyna się od przyjęcia Jego daru. Sługa Chrystusa nie jest zarządcą tego, co święte; jest przede wszystkim osobą przepełnioną łaską. Przez niego łaska płynie nie dlatego, że dobrze mówi lub lepiej postępuje, ale dlatego, że pozostaje otwarty.
Można to przenieść do życie wierzącego Zwyczajność. Każdy akt wiary to ministerium: ofiarowanie innym swojego czasu, słuchania i umiejętności w duchu bezinteresowności. Kiedy łaska staje się siłą napędową, owoce wydają się nieoczekiwane: cierpliwość, wewnętrzny spokój, a przede wszystkim radość z bycia tam, gdzie Bóg działa.
Dla Pawła łaska nie jest mglistą energią; jest żywą obecnością Chrystusa. Bycie sługą Chrystusa dla narodów oznacza zatem niesienie tej Obecności. To coś więcej niż przesłanie, to zaraźliwa miłość, dyskretna i wytrwała.
Powierzona misja: budować na tym, co niewypowiedziane
“Nie chciałem budować na cudzych fundamentach”. Paweł wyraża tu istotną myśl: misja nie jest rywalizacją. Każdy apostoł ma swoje pole działania, każdy wierzący swoje duchowe terytorium. Paweł czuje powołanie do otwierania nowych dróg; to jego sposób na wierność.
Głoszenie Ewangelii “gdzie imię Chrystusa nie było jeszcze wypowiedziane” oznacza również odwagę pójścia tam, gdzie wiara nie przemówiła jeszcze donośnym głosem. Dziś granice te nie zawsze są geograficzne; mogą być kulturowe, technologiczne czy społeczne. Bycie sługą Chrystusa w XXI wieku oznacza dawanie świadectwa w świecie, który często jest obojętny lub przesycony hałasem.
Paweł mówi o “mocy znaków i cudów, mocy Duch Boży”. Nie są to przede wszystkim widzialne cuda; to wewnętrzne przemiany, ciche nawrócenia. W najbardziej odległych zakątkach świata wiara toruje sobie drogę poprzez piękno, solidarność i prawdę.
W praktyce każdy chrześcijanin może się zastanowić: gdzie w moim życiu imię Chrystusa nie zostało jeszcze wypowiedziane? W jakich obszarach moje słowa, moje czyny, moje decyzje mogłyby dać większe świadectwo? Misja zaczyna się właśnie tam: w wciąż nietkniętych zakamarkach naszych serc.
Wspólna radość: ofiara narodów dzisiaj
Paweł nie postrzega misji jako podboju, lecz jako ofiarę świętą. Obraz kosmicznego ołtarza, gdzie narody stają się ofiarą, przywołuje radość uczty. Nie chodzi o dominację jednego ludu nad drugim, ale o symfonię różnic, które Duch Święty harmonijnie łączy.
We współczesnym świecie wizja ta przekłada się na duchowość spotkania. Czynienie z życia ofiary oznacza nauczenie się postrzegania innych nie jako przeszkody, lecz jako daru. Każda kultura, każdy człowiek nosi w sobie wciąż niezbadany fragment Ewangelii.
Ofiarowanie narodów nie jest zatem osłabieniem wiary w globalny relatywizm, lecz konkretną powszechnością Miłość. Bóg nie przyjmuje bezcielesnych ludzi; uświęca twarze, historie, wspomnienia.
Taka perspektywa zmienia również zaangażowanie społeczne. Praca na rzecz sprawiedliwości, Dialog między religiami i ochrona stworzenia stają się uczestnictwem w tej samej ofierze. Kiedy czyn dokonywany jest w świetle Chrystusa, nawet najbardziej dyskretny, staje się kultem duchowym.
Więc, radość Entuzjazm Pawła nie jest entuzjazmem poszukiwacza przygód, lecz pewnością nieustannej przemiany. Świat jest już w rękach Boga; apostoł jedynie objawia to, nad czym Duch Święty po cichu pracuje.
Ślad tradycji
Tradycja patrystyczna często komentowała ten fragment. Święty Ireneusz widzi w Pawle prototyp nowotestamentowego kapłana: nie tego, który składa ofiary ze zwierząt, lecz tego, który przedstawia ludzi Bogu. Święty Augustyn Czyta w nim znak przyszłej jedności: wszystkie narody jako jedno ciało Chrystusa.
W średniowieczu wśród chrześcijan rozwinęła się teologia “ofiar duchowych”. Święty Tomasz z AkwinuCzłowiek ofiarowuje Bogu swój najszlachetniejszy dar: swoją wolę. Paweł jest tego żywym świadkiem. W liturgii ten wymiar odzwierciedla się za każdym razem, gdy kapłan mówi: “Módlmy się wspólnie, składając ofiarę całego Kościoła”. Ta ofiara jest ofiarą narodów.
Współczesny Kościół, w szczególności przez Watykan Odkrył na nowo misyjny wymiar tej wizji. Powszechne powołanie do świętości nawiązuje do Pawła: każdy ochrzczony uczestniczy w uświęceniu świata. Najzwyklejsze gesty mogą stać się miejscem ofiary, gdy są wykonywane w… Miłość.
Droga modlitwy: ucieleśnienie misji
- Powitać: odczytać na nowo własną historię jako miejsce, któremu Bóg udzielił szczególnej łaski.
- Ofiarowanie: każdego ranka ofiaruj Bogu swoje codzienne zajęcia jako żywy ołtarz.
- Słuchaj: rozpoznaj miejsca wokół ciebie, “gdzie jeszcze nie wypowiedziano imienia Chrystusa”.
- Służyć: podejmować konkretne działania na rzecz sprawiedliwości i pokoju, nawet te małe.
- Chwalić: wyrażać wdzięczność za różnorodność ludzi, kultur i talentów.
- Kontemplowanie: rozpoznawanie obecności Ducha Świętego działającego w innych.
- Wyślij: módl się za tych, którzy w świecie niosą Ewangelię na margines.
Wniosek
Według Pawła, bycie sługą Chrystusa Jezusa dla narodów oznacza życie wiarą jako liturgią świata. Każde spotkanie, każde słowo, każdy akt służby staje się aktem świętym. Ofiara narodów nie jest utopią idealnego świata; to niewidzialny splot gestów, które dzień po dniu przemieniają ziemię w Królestwo.
Ta wizja odwraca perspektywy. Ewangelia nie jest już zarezerwowana dla nielicznych; jest dobrą nowiną dla wszystkich, nawet dla tych, “którym nie była głoszona”. Wierzący powołany do służby staje się znakiem tej powszechności.
Tekst Pawła zachęca nas zatem do myślenia o ewangelizacji nie jako o zewnętrznym obowiązku, lecz o wewnętrznej przemianie: ofiarowanie światu to przede wszystkim ofiarowanie siebie. A w tym ofiarowaniu odkrywanie… radość niewyczerpane od Boga, który przyjmuje to, co sam natchnął.
W rzeczywistości
- Przeczytaj co tydzień jeden fragment z poniższego tekstu: list do Rzymian.
- Łączenie codziennej modlitwy z intencją uniwersalną (ludzie w stanie wojny, migranci, wydziedziczony).
- Ofiarować swoją pracę lub opiekę jako służbę Chrystusowi.
- Odkrywanie innej kultury w celu poszerzenia perspektywy wiary.
- Uczestnictwo w liturgii ze świadomością jej uniwersalnego wymiaru.
- Prowadź księgę ofiarną: zapisuj chwile, w których Bóg działa dyskretnie.
- Zakończ każdy dzień słowami “dziękuję za narody”.
Odniesienia
– List od Pawła Do Rzymian, rozdziały od 9 do 15
– Prorok Izajasz, 52-53
– Święty Ireneusz z Lyonu, Przeciwwskazania do hemoroidów
– Święty Augustyn, Miasto Boga
– Święty Tomasz z Akwinu, Suma teologiczna, IIIa, q.83
- Rada Watykan II, Lumen Gentium, Ad Gentes
– Liturgia Ofertorium, Mszał Rzymski
