Ewangelia Jezusa Chrystusa według św. Jana
Ówcześnie,
Jezus powiedział do tłumów:
«Wszystko, co mi Ojciec daje,
przyjdzie do mnie;
a kto przychodzi do mnie,
Nie zamierzam go wyrzucać.
Bo zstąpiłem z nieba
nie czynić mojej woli,
lecz wola Tego, który mnie posłał.
Ale taka jest wola Tego, który mnie posłał:
abym nie stracił nikogo z tych, których mi dał,
ale że ich wskrzeszę w dniu ostatecznym.
Taka jest wola mojego Ojca:
że każdy, kto widzi Syna i wierzy w Niego
mieć życie wieczne;
A Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym.»
– Wysławiajmy Słowo Boże.
Wierzyć, aby wejść do Życia: przyjąć obietnicę zmartwychwstałego Chrystusa
Jak wiara w Jezusa Chrystusa przemienia nasz stosunek do śmierci, zaufania i konkretnej nadziei na Dzień Ostateczny.
W tym fragmencie Ewangelii Jana (6,37-40) Jezus składa obietnicę, która przewraca do góry nogami wszelką ludzką logikę: kto w Niego wierzy, nie będzie opuszczony, lecz zmartwychwstanie do życia wiecznego. Te słowa, które znajdują się również w aklamacji Alleluja (J 11,25-26), przemawiają do wszystkich pokoleń nękanych śmiertelnością. Niniejszy artykuł jest przeznaczony dla tych, którzy pragną zrozumieć, co w wierze chrześcijańskiej oznacza «zmartwychwstanie w dniu ostatecznym» i jak żyć tym życiem wiecznym, które głosi Chrystus, nawet tu na ziemi.
- Kontekst Ewangelii: objawienie Boga, który przyciąga ludzi do siebie.
- Analiza fragmentu: od woli Ojca do obiecanego zmartwychwstania.
- Trzy obszary tematyczne: zaufanie, transformacja, nadzieja.
- Praktyczne zastosowania w życiu duchowym i codziennym.
- Nawiązuje do tradycji i liturgii chrześcijańskiej.
- Praktyka medytacyjna i odpowiedź na bieżące wyzwania.
- Ostatnia modlitwa i duchowa mapa drogowa.
Kontekst
Ewangelia Jana, bardziej skupiona na objawieniu Chrystusa niż na opisie wydarzeń, stara się wciągnąć czytelnika w tajemnicę Tego, którego nazywa Słowem Wcielonym. Analizowany fragment jest częścią mowy o chlebie życia (J 6), wygłoszonej po rozmnożeniu chlebów. Tłumy, zafascynowane, lecz często ograniczone do materialnego pojmowania cudu, słyszą, jak Jezus mówi o chlebie z nieba, darze od Ojca, pokarmie na życie wieczne.
W tym klimacie napięcia i nieporozumień pojawia się to pełne autorytetu i czułości słowo: wszyscy, których Ojciec daje Synowi, przyjdą do Niego; a ktokolwiek przyjdzie, Jezus go nie odrzuci. Nie chodzi zatem o selektywną selekcję ani duchowe przywileje, lecz o objawienie: życie wieczne wypływa z bliskiej relacji między Ojcem, Synem i każdym z tych, którzy wierzą.
Z teologicznego punktu widzenia tekst ten wyróżnia trzy poziomy:
– misja Syna, która całkowicie podporządkowuje się planowi Ojca;
– boskiej wierności, która nie traci nikogo z tych, których kocha;
– i wreszcie obietnica zmartwychwstania, znak, że śmierć nie ma ostatniego słowa.
Powtórzenie tej obietnicy w Ewangelii Jana 11, podczas spotkania Marty i Marii przy grobie Łazarza, wzmacnia spójność przesłania: «Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem». Zatem fragment ten nie jest teorią o życiu pozagrobowym, lecz zaproszeniem do przemiany tu i teraz. Wiara w Syna oznacza już wejście w dynamikę zmartwychwstania.
Analiza
Centralna myśl tego fragmentu opiera się na Bożej woli powszechnego zbawienia: Bóg nie chce, aby ktokolwiek zginął. Chrystus, godząc się zstąpić z nieba, aby wypełnić wolę Ojca, dowodzi podwójnej wierności: misji, którą otrzymał, i powierzonej Mu ludzkości. Wyrażenie «Nie wyrzucę go» usuwa lęk przed odrzuceniem, symbolizując gościnne serce Boga.
Na poziomie duchowym obietnica zmartwychwstania nie jest ucieczką, lecz zapewnieniem, że wszystko, co powierzone Bogu, pozostaje w Nim. Jezus ściśle łączy akt wiary z doświadczeniem życia: «kto wierzy», już żyje wiecznie, ponieważ wiara wprowadza wierzącego w żywą komunię Ojca i Syna.
Tekst ten ukazuje również logikę radosnej zależności: wiara nie jest samotnym wysiłkiem, lecz odpowiedzią na powołanie. Wierzący nie zbawia się o własnych siłach: jest niesiony. Wola Ojca i wierność Syna stają się fundamentem zaufania, które nie chwieje się nawet w cieniu śmierci.
Zaufanie, które otwiera serce
Pierwszym impulsem tego tekstu jest ufność. Deklarując, że nikogo nie odrzuca, Jezus przywraca więź zerwaną przez pierwotny lęk: lęk przed opuszczeniem. Doświadczenie wiary staje się zatem nauką zgody. Oddanie się Synowi oznacza zgodę na to, by nie panować już nad swoim losem, lecz przyjąć miłość silniejszą niż śmierć. Dlatego wiara chrześcijańska nie jest ideą, lecz ufnym poddaniem się.
Wewnętrzna transformacja
Obietnica «kto wierzy, ma życie wieczne» zachęca nas do zrozumienia, że to życie zaczyna się już teraz. Zmartwychwstanie nie jest przede wszystkim wydarzeniem przyszłym, lecz procesem wewnętrznej przemiany: przejściem od udręki do radości, od samotności do komunii. Ta przemiana wyraża się w uczestnictwie w Eucharystii, gdzie wierzący otrzymuje chleb, który zstąpił z nieba. Podczas każdej celebracji słyszą słowa: «Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało moje». To właśnie tam splata się ciągłość między wiarą a życiem wiecznym: Słowo i Chleb stają się pokarmem dla zmartwychwstałego serca.
Mam nadzieję, że to się utrzyma do ostatniego dnia
Wreszcie obietnica «dnia ostatecznego» kieruje życie wierzącego ku perspektywie eschatologicznej. Ten dzień ostateczny nie jest ani groźbą, ani niepewną datą: jest pełnią spotkania. Chrześcijańska nadzieja nie polega na ucieczce od tego świata, lecz na dostrzeżeniu w widzialnym zalążka niewidzialnego. Dlatego liturgia za zmarłych powtarza słowa: «A Ja go wskrzeszę z martwych». Każdy pogrzeb staje się wyznaniem ufności. Wiara w tę obietnicę to już zmartwychwstanie w oczach.
Aplikacje
W życiu codziennym: ucząc się przyjmować życie jako dar. Ci, którzy wierzą w Jezusa, uczą się definiować siebie nie poprzez strach czy sukces, ale poprzez relacje. W chwilach próby to przesłanie uwalnia od rozpaczy: nic, nawet śmierć, nie może nas odłączyć od miłości Syna.
W sferze rodzinnej: ta obietnica koi żal i umacnia wierność. Uczy nas mówić o śmierci bez lęku, przekazując chrześcijańską pamięć o nadziei.
W życiu Kościoła wspiera misję każdej wspólnoty – głoszenie Boga, który nikogo nie odrzuca. Każdy chrzest, każda Eucharystia jest głoszeniem tej wierności Ojca.
W społeczeństwie zachęca nas do postrzegania złamanych ludzkich sytuacji jako źródła zmartwychwstania: wykluczenia, przemocy, straty. Spojrzenie Syna budzi w każdym człowieku wieczną godność.
Tradycyjne rezonanse
Od Ojców Kościoła aż do dnia dzisiejszego, fragment ten stanowi pożywkę dla rozważań nad miłosierdziem i życiem wiecznym. Święty Ireneusz dostrzegał w woli Ojca plan «zjednoczenia wszystkiego w Chrystusie». Święty Augustyn podkreślał wiarę jako akt widzenia: «zobaczenie Syna» nie jest fizycznym widzeniem, lecz otwarciem serca na obecność Boga.
Liturgia Wszystkich Świętych i Wiernych Zmarłych przyjmuje tę obietnicę jako swój główny temat. Jej korzenie modlitwy chrześcijańskiej tkwią w przekonaniu, że każdy członek Ciała Chrystusowego ma udział w zwycięstwie nad śmiercią. Katechizm Kościoła Katolickiego (nr 1002–1004) precyzuje, że zmartwychwstanie rozpoczyna się od życia w łasce: chrzest już włącza nas w życie wieczne.
Wreszcie, tradycja monastyczna często interpretowała to powiedzenie jako wezwanie do wewnętrznej czujności. Mnich żyje każdego dnia «jak na progu zmartwychwstania», zachowując czujność serca na obecność Syna, który go przyciąga.
Ścieżka medytacyjna
- Usiądź w ciszy i oddychaj powoli.
- Przeczytaj zdanie powoli: «Kto wierzy w Syna, ma życie wieczne».
- Aby przypomnieć sobie sytuację, w której człowiek poczuł się odrzucony i powierzyć ją Chrystusowi.
- Wyobraź sobie twarz Pana, który wita bez osądzania.
- Proś o łaskę wiary, że nic nie zginęło.
- Zakończ w ciszy, powtarzając: «A Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym».»
Ta krótka, wewnętrzna modlitwa, regularnie powtarzana, staje się kotwicą ufności w chwilach niepewności. Zmartwychwstanie przestaje być wówczas jedynie perspektywą na przyszłość: staje się przemienioną teraźniejszością.
Aktualne wyzwania
Jak mówić o zmartwychwstaniu w zsekularyzowanym świecie? Wyzwaniem jest uczynienie tej obietnicy słyszalną, nie sprowadzając jej do samej metafory. Wiara chrześcijańska nie neguje biologicznej rzeczywistości śmierci; głosi, że przenika ją silniejsza więź miłości. W obliczu cierpienia i zbiorowych tragedii to przekonanie staje się aktem duchowego oporu.
Kolejne wyzwanie: zrozumienie życia wiecznego bez przeciwstawiania go życiu ziemskiemu. Wierzący nie jest uciekinierem ze świata, lecz świadkiem jego przemienienia. Misja chrześcijańska polega na tym, by każde spotkanie stało się miejscem zmartwychwstania.
W obliczu pokusy współczesnej rozpaczy, wiara w zmartwychwstanie przypomina nam, że całe istnienie jest powołane do piękna. Papież Franciszek wyraża to następująco: «Chrześcijańska nadzieja to śmiałość». Nie neguje ona ran świata, lecz zasiewa w nich obietnicę dnia ostatecznego.
Modlitwa
Panie Jezu,
Ty, który zstąpiłeś z nieba, aby wypełnić wolę Ojca,
Przywitaj tych, których wzywasz do życia wiecznego.
Przychodzimy do Ciebie z zaufaniem,
wiedząc, że nikogo nie odrzucasz.
Ty jesteś Zmartwychwstaniem i Życiem.
Kiedy nasze serca wątpią, przypomnij nam o Twojej obietnicy.
Kiedy strach nas więzi, uwolnij nas przez wiarę.
Udziel swemu Kościołowi łaski głoszenia tej tajemnicy z radością,
i aby każdy z nas żył odtąd w świetle dnia ostatecznego.
Pamiętajmy o tych, którzy odeszli.
Niech spoczywają w Twoim pokoju,
i że pewnego dnia będziemy mogli spotkać się w Twoim Królestwie.
Amen.
Wniosek
Wierzyć w Syna to dziś włączyć się w ruch zmartwychwstania. Ten fragment Ewangelii Jana uczy nas, że wierność Boga jest potężniejsza niż nasze lęki. Życie wieczne nie nadejdzie jutro: ono już się rozwija w miłości, którą otrzymujemy i dajemy.
Każdy akt zaufania, każde spojrzenie nadziei, każda codzienna ofiara staje się uczestnictwem w zwycięstwie Chrystusa.
Przyjęcie tej obietnicy zmienia sposób, w jaki żyjemy, przeżywamy żałobę i kochamy. Niech to słowo towarzyszy nam w dniach światła i nocy: Syn wskrzesi nas w dniu ostatecznym.
Praktyczny
- Czytaj Jana 6:37-40 każdego ranka przez tydzień.
- Znajdź miejsce lub relację, gdzie możesz zbudować nowe zaufanie.
- Aby połączyć każde doświadczenie trudności z obietnicą dnia ostatecznego.
- Uczestniczyć we mszy świętej, składając intencję za zmarłego.
- Rozważanie słowa «gościnny»: co ono dla mnie oznacza?
- Prowadź dziennik nadziei, w którym będziesz zapisywać otrzymane oznaki życia.
- Zakończ każdą modlitwę słowami: «A Ja go wskrzeszę z martwych».»
Odniesienia
- Ewangelia według św. Jana, rozdziały 6 i 11.
- Katechizm Kościoła Katolickiego, nr 988-1019.
- Święty Augustyn, Homilie o Ewangelii Jana.
- Ireneusz z Lyonu, Przeciw herezjom, V, 36.
- Papież Franciszek, Christus Vivit, 2019.
- Liturgia Wszystkich Świętych i pogrzeby chrześcijańskie.
- Benedykt XVI, Spe Salvi, 2007.
- Święty Grzegorz z Nyssy, O życiu błogosławionym.
