Ewangelia Jezusa Chrystusa według św. Łukasza
Ówcześnie,
gdy Jezus mówił,
Pewien faryzeusz zaprosił Go na obiad.
Jezus poszedł do domu i usiadł.
Faryzeusz był zdumiony
widząc, że nie wykonał najpierw ablucji
przed posiłkiem.
Pan rzekł do niego:
„Oczywiście, faryzeusze,
oczyszczasz zewnętrzną stronę kubka i misy,
ale wewnątrz siebie jesteście pełni
chciwości i niegodziwości.
Głupcy! Ten, który stworzył zewnętrzną część
Czy nie zajął się również wnętrzem?
Raczej dawajcie jałmużnę z tego, co macie,
i wtedy wszystko będzie dla ciebie czyste."
– Wysławiajmy Słowo Boże.
Alleluja. Alleluja.
Jest to żywe, pełne energii słowo Boże;
Ona ocenia intencje i myśli serca.
Alleluja. (por. Hbr 4,12)
Wkraczamy na scenę: posiłek, niespodzianka, słowo, które przebija się przez wszystko
Ewangelia jest prosta, niemal domowa: Jezus przyjmuje zaproszenie faryzeusza na obiad. Widzimy tam siebie: nakryty stół, konwencjonalne gesty, drobne uprzejmości. Potem ziarenko piasku. Jezus nie dokonuje rytualnych ablucji. Zaskoczenie, zażenowanie, osąd. Potem Jezus unosi zasłonę: „Czyścicie zewnętrzną stronę kielicha… ale wewnątrz jesteście pełni chciwości i niegodziwości”. I otwiera nieoczekiwane drzwi: „Dajcie raczej jałmużnę z tego, co macie, a wtedy wszystko będzie dla was czyste”.
To słowo przenika dziś nasze uporządkowane salony, nasze kontrolowane plany, nasze nieskazitelne pożywienie. Dotyka tam, gdzie nic nie jest widoczne: intencji, myśli, pragnień. Słowo Boże nie tylko komentuje nasze czyny; rozpala serce, by je nawrócić. A droga zaproponowana przez Jezusa jest zdumiewająca: droga do czystości nie wiedzie najpierw przez czystość rąk, ale przez hojność otwartych rąk. Jałmużna nie jest opcjonalnym wentylem naszego życia duchowego; jest jego oddechem.
Czystość według Jezusa: liczy się wnętrze, ale przychodzi przez dawanie
Nagana Jezusa nie przeciwstawia wnętrza i zewnętrza jako dwóch obcych światów. Przypomina nam, że Bóg stworzył jedno i drugie: „Czyż Ten, który stworzył zewnętrze, nie stworzył również wnętrza?”. Innymi słowy, wnętrze i zewnętrze są powołane do zgody. A podstawą tej zgody jest dar. Jałmużna w Biblii nie jest monetą rzuconą na chybił trafił; jest aktem sprawiedliwości, sposobem oddania Bogu tego, co powierza nam dla swoich maluczkich. Oczyszcza, ponieważ decentruje, uwalnia serce od chciwości, łamie zamknięcie.
W naszym słowniku słowo „pomoc” niemal zastąpiło „jałmużnę”. Mówimy o solidarności, filantropii, inkluzywności. To dobrze. Ale „jałmużna” zachowuje ostry posmak: przypomina nam, że nie jestem absolutnym właścicielem tego, co mam. Jestem strażnikiem. Stawia mnie na progu tajemnicy: kiedy daję, to moje serce się oczyszcza. A kiedy odmawiam ze strachu, to moje serce się trwoży.
Lustro naszych czasów: czystość, wydajność i wygląd
Żyjemy w epoce higieny i umiaru. Smartwatche, wskaźniki snu, konta budżetowe, listy kontrolne nawyków, skrzynki odbiorcze bez nieprzeczytanych wiadomości. Nic z tego nie jest złe. Ale ryzyko pozostaje: mylenie kontrolowanego życia z nawróconym sercem. Możemy okazywać cnotę i zapominać o miłosierdziu. Możemy głosić przesłanie oparte na tożsamości lub moralności, pozostając wewnętrznie zamknięci. Możemy publikować nasze zobowiązania i nie widzieć już biednych u naszych drzwi.
Obsesja na punkcie „czystości” przeniosła się z kuchni na wizerunek własny. „Czyścimy” nasze kanały informacyjne, „oczyszczamy” nasze kontakty, „filtrujemy” toksycznych ludzi. Czasami jest to niezbędne do życia. Ale jeśli to wszystko, co pozostaje, to, co zewnętrzne, lśni, a to, co wewnętrzne, wysycha. Jałmużna natomiast wprowadza porowatość: otwiera wyłom dla miłosierdzia.
Przetłumacz „Zamiast tego dawaj jałmużnę” dzisiaj
Co oznacza „daj to, co masz” w naszym miejskim, cyfrowym i często ograniczonym czasem życiu? To pytanie wymaga wielu odpowiedzi.
- Dawaj pieniądze regularnie, zgodnie ze swoimi możliwościami. Regularność oczyszcza z lęku przed pominięciem. Rozwaga oczyszcza z ego.
- Poświęć czas: wizyty, rozmowy telefoniczne, opiekę nad dziećmi, pomoc administracyjną. Poświęcenie czasu oczyszcza z niecierpliwości.
- Zwróć uwagę: słuchaj bez powiadomień, nie przestawaj patrzeć, zapamiętaj imię. Skupienie uwagi oczyszcza z rozproszenia.
- Stwórz przestrzeń: otwarty stół, pokój gościnny, wspólny kącik biurowy. Gościnność oczyszcza obiekt.
- Daj umiejętność: tłumacz, naprawiaj, koduj, gotuj, oręduj. Służba oczyszcza z próżności.
- Daj słowo: potwierdzenie godności, prośba o przebaczenie, ofiarowane błogosławieństwo. Słowo, które błogosławi, oczyszcza język.
- Wzmocnij: Polecaj, wprowadzaj, angażuj. Otwarcie drzwi oczyszcza instynkt kontroli.
Każdy coś ma. Jezus nie mówi: „Dajcie to, czego nie macie”, lecz: „Dajcie to, co macie”. Dokładnie tam, gdzie jesteście, z tym, co macie, dzisiaj.
Mała egzegeza: kiedy jałmużna oczyszcza serce
W tradycji biblijnej jałmużna jest związana ze sprawiedliwością. Często kojarzona jest z postem i modlitwą. Łukasz, ewangelista miłosierdzia, podkreśla, że jałmużna „zmazuje” lub „zakrywa” mnóstwo grzechów nie jako transakcja, lecz jako ogień trawiący egoizm. Greckie słowo oznaczające „czysty” to katharos: wolny od domieszek. Jałmużna oczyszcza pragnienia, usuwa piasek z wnętrza serca.
„Daj to, co masz” brzmi jak pedagogika: jeśli chcesz przestać zamykać się w sobie, zacznij od rozpowszechnienia tego, czego się trzymasz. Odkryjesz radość z porządkowania, nie najpierw dla siebie, ale dla innych. A w zamian staniesz się wolny.
Słowo, które przebija nasze intencje
Alleluja z Hbr 4,12 nadaje ton: Słowo Boże osądza myśli serca. Nie po to, by potępiać, lecz by rozeznać, co żywe, a co zamknięte. Czasami nie wiemy już, czy dajemy z miłości, czy z wyrachowania. Słowo, niczym skalpel, oddziela jedno od drugiego. Zachowuje element bezinteresowności, nazywa element strategii. Nie toleruje dobrowolnych dwuznaczności, tych drobnych układów, w których „dajemy”, by zyskać reputację, ukoić poczucie winy, kupić spokój ducha. Przywraca nam istotę: dawać, aby kochać, kochać, aby żyć.
Oblicza chciwości dzisiaj
Chciwość to nie tylko miłość do pieniędzy. Kryje się w ciągłym porównywaniu, lękliwym poczuciu bezpieczeństwa i niechęci do bycia niepokojonym.
- Chciwość bezpieczeństwa: gromadzę kontakty, opcje, dyplomy, pozbawiając się tym samym radości dzielenia się.
- Chciwość wizerunku: Daję głównie to, co jest widoczne i dobrze opowiedziane.
- Chciwość czasu: Nie zostawiam sobie żadnego marginesu na nieprzewidziane zdarzenia. Żyję oszczędnie, ze strachu przed utratą kontroli.
- Uwaga chciwość: Wolę strumienie, które mnie utwierdzają w przekonaniu, od tych, które mnie konfrontują.
- Chciwość emocjonalna: powstrzymuję się od przebaczenia ze strachu przed ponownym zranieniem.
Jałmużna oczyszcza każdą z tych chciwości nie poprzez wielki heroiczny akt upadku, lecz poprzez małe, konkretne, regularne, czasem ukryte czyny.
Ekologia dawania w realnej gospodarce
Doświadczamy inflacji, niepewności i obaw energetycznych. Dawanie nie jest naiwne. To wybór priorytetów. Gospodarka daru nie zastępuje gospodarki rynkowej, ale ją humanizuje. Każdy akt hojnego dawania przywraca przestrzeń do oddychania w napiętej tkance społecznej.
- Ustal realistyczny procent regularnych darowizn. Nawet jeśli będzie skromny, to stabilny.
- Wybierz lojalność, a nie błyskotliwość: 10 euro miesięcznie jest lepsze niż 100 euro wydane jednorazowo jako reakcja.
- Dywersyfikacja: odległa sprawa, bliskość, sytuacja kryzysowa.
- Zwiększ swoją obecność: Jeśli to możliwe, zamień karty kredytowe na wspólną kawę.
Czystość obiecana przez Jezusa nie jest tylko indywidualna. Jest wspólnotowa: dlatego „wszystko będzie dla was czyste”. Oczyszczamy się nawzajem, gdy krąży hojność.
Era cyfrowa: uwaga, jałmużna i higiena przewijania
Technologia cyfrowa rozdziela naszą uwagę niczym walutę. Co oznacza „dawanie jałmużny” w tym świecie?
- Przestań szerzyć niepotrzebne oburzenie. Daj szansę wątpliwościom i zweryfikuj je, zanim je udostępnisz.
- Dajmy szansę dyskretnym głosom: artystom, stowarzyszeniom, sąsiadom.
- Zostawiaj miłe i trafne komentarze. Dokładność oczyszcza z pochlebstw.
- Pisz prywatne wiadomości z wdzięcznością. Wdzięczność oczyszcza z porównywania.
- Praktykuj cotygodniowy post z powiadomieniami i poświęć ten czas na wizytę lub rozmowę telefoniczną.
Poświęcając swą uwagę na cele charytatywne, przywracamy ludziom godność, nie tylko „zadowolenie”.
Gest, zasada, radość: mała zasada życia
Bez regularności dobre intencje się wyczerpują. Mała, elastyczna i realistyczna zasada sprawia, że hojność staje się czymś powszechnym.
- W poniedziałek planuję darowiznę finansową i rozmowę telefoniczną.
- W środy poświęcam 30 minut na udzielanie praktycznej pomocy (formalności, zakupy).
- W piątki modlę się szczególnie za dwie osoby, które poznałem.
- W niedzielę zapraszam lub otwieram termin prostej gościnności.
Regularność nie gasi ducha, lecz go podsyca. A radość często przychodzi, gdy najmniej się jej spodziewasz.
Przeszkody: strach przed oszukaniem, zmęczenie współczuciem, brak jasności
- Strach przed oszustwem: Jeśli ryzyko Cię paraliżuje, wybierz niezawodne kanały i zachowaj niewielką część na nieprzewidziane zdarzenia. Błędy nie umniejszają wartości prezentu.
- Zmęczenie współczuciem: Przeplataj intensywne zaangażowanie z odpoczynkiem. Współczucie to mięsień: wymaga treningu i regeneracji.
- Brak jasności: Zapisz swoje impulsy i przekształć je w spotkania. Intencja staje się działaniem, gdy wchodzi do planu działania.
Czystość nie oznacza naiwności. Oznacza zgodność między tym, co wyznaję, a tym, co wybieram.
Rodziny: edukacja poprzez gesty i opowieści
- Widoczny, wspólny garnek, do którego każdy wrzuca monetę na wspólnie wybrany projekt.
- „Woreczek z życzliwością” w torbie: chusteczki, batony, miłe słowa.
- Historie o świętych, sąsiadach i anonimowych ludziach, którzy dają. Dzieci naśladują to, co podziwiają.
Czystość serca przekazywana jest przez zajęte ręce i jasne oczy.
Kiedy dar uzdrawia ofiarodawcę: trzy krótkie historie
- Dojeżdżający: W metrze wysiada przystanek wcześniej, żeby przejść się z bezdomnym, nie po to, by „rozwiązać” jego sytuację, ale by posłuchać. Czuje, że jego samotność ulatnia się.
- Emerytka: gotuje raz w tygodniu dla lokalnych studentów. Jej smutek łagodzi zapach tymianku i wieczorny śmiech.
- Studentka: dobrowolnie tłumaczy dokumenty dla rodzin migrantów. Jej niepokoje znajdują ukojenie w pokornej pożyteczności.
Dawanie nie usuwa bólu, ale kieruje go ku życiu.
Wewnątrz/na zewnątrz: Bóg stworzył oba
Jezus nie gardzi ablucjami. Krytykuje je za to, że stają się alibi. Dzisiaj nasze „ablucje” przybierają formę rutynowych zabiegów poprawiających samopoczucie, prezentację i popisywanie się. Zachowajmy je, jeśli służą miłosierdziu. Porzućmy je, jeśli je zastępują. Prawdą czystości jest jedność: kielich jest czysty na zewnątrz, ponieważ serce oczyszcza się przez dawanie.
Stół, miejsce nawrócenia
Scena rozgrywa się przy stole. Nasze posiłki również mogą stać się eucharystyczne poprzez uwagę, wdzięczność i przestrzeń pozostawioną innym.
- Pozostaw wolne miejsce w sercu, jeśli nie chcesz, aby stało się inaczej, na stole.
- Zacznij od podziękowania tym, dzięki którym jedzenie było możliwe.
- Ogranicz ilość odpadów i dziel się resztkami.
Czystość przejawia się również w tym, co kupujemy, gotujemy i dzielimy się.
Test rzeczywistości: kiedy jest skomplikowanie
Czasami dawanie wydaje się zaostrzać dynamikę zależności. Czasami napotykamy nieprzejrzyste systemy. Musimy się więc uczyć.
- Ćwicz się w słuchaniu (bez zapisywania, bez wymazywania siebie).
- Polegaj na lokalnych kolektywach.
- Ustal jasne granice i wyjaśnij je w sposób pełen szacunku.
Czystość przejawia się w złożoności, nie w higienie.
„Wszystko będzie dla was czyste”: obietnica wspólnoty
Jezus mówi w liczbie mnogiej. Jałmużna oczyszcza nie tylko jednostkę, ale i wspólnotę: rodziny, zespoły, parafie, miasta. Tam, gdzie dawanie krąży, tam nieufność maleje, mowa cichnie, a kreatywność odradza się.
- W zespole: budżet „dobra wspólnego” na działania opiekuńcze.
- W parafii: prosta liturgia, która otwiera się na konkretne akty gościnności.
- W mieście: miejsca spotkań, w których dzielimy się wiedzą.
Tkanina społeczna oczyszcza się poprzez kapilarność.
Trzeźwa radość: Estetyka czystego serca
Czyste serce nie jest idealną duszą. Jest niezmieszane. Uczy się trzeźwej, nieskrępowanej radości, rozpoznawalnej po dyskretnych znakach:
- Spokojna dostępność.
- Delikatny humor.
- Wolność od widoku.
Świat czeka na tę radość, nie nazywając jej. Jest ona zaraźliwa poprzez bliskość.
Prosta droga: trzy tygodnie na odblokowanie prezentu
Tydzień 1: Zobacz. Każdego dnia zanotuj napotkaną twarz, dostrzeżoną potrzebę, wyrażone podziękowanie.
Tydzień 2: Podejmij działanie. Dwa konkretne działania: darowizna materialna i darowizna czasu.
Tydzień 3: Przeczytaj ponownie. Co poczułem? Co mi się sprzeciwiło? Jaka radość się pojawiła?
Ten mały cykl, powtarzany, poleruje serce, tak jak poleruje się kamień nad rzeką.
Modlitwa: Prośba o nawrócenie serca
Panie Jezu,
Siadacie przy naszych stołach i zaglądacie w nasze serca.
Widzisz nasze lęki, nasze kalkulacje, nasz piękny wygląd.
Daj nam kochać prostotę, która daje,
odmierz to, co konieczne, zaoferuj nadwyżkę,
Dzielimy się nawet tym, co uważamy za niezbędne.
Oczyść nasze intencje poprzez radość spotkania.
Naucz nas gestu, który podnosi,
słowo, które przywraca,
cisza, która słucha.
A wtedy, dzięki Twojej łasce, wszystko będzie dla nas czyste. Amen.
Krótka modlitwa przed wyjściem z domu
Lord,
włożyć do kieszeni dostępną dobroć,
w moim spojrzeniu miejsce dla drugiego,
w moich rękach radosną ofiarę.
Uchroń mnie od gestów, które upokarzają,
inspirują mnie ci, którzy humanizują.
Uczyń mnie lekkim i hojnym. Amen.
Wyznanie serca: egzamin końcowy
- Gdzie powstrzymywałem się ze strachu?
- Gdzie dałem się zobaczyć?
- Gdzie pozwoliłem Duchowi mnie zaniepokoić?
- Do kogo mogę zadzwonić jutro?
Badanie nie jest po to, by karać, lecz by zmienić kierunek. Czystość wzrasta od jednej korekty do drugiej.
Przebaczenie jako jałmużna
Istnieje dobroczynność trudniejsza niż pieniądze: przebaczenie. Czasami kosztuje więcej niż przelew bankowy. Przebaczyć to dać drugiemu możliwość bycia kimś innym niż jego wina. Ta dobroczynność oczyszcza głęboko, ponieważ dotyka naszych ran. Leczy powoli, jak blizna, która nie goi się z dnia na dzień.
- Jeśli to możliwe, nazwij uraz.
- Jeśli sytuacja nie jest bezpieczna, poddaj się Bogu i uwolnij się od wewnętrznych łańcuchów.
- Jeśli to konieczne, skorzystaj z mediacji.
Przebaczenie to nie zapomnienie ani bezkarność. To wybawienie.
Sakramenty i dar: Eucharystia, pojednanie, misja
- Eucharystia: przyjmujemy, aby stać się tym, co przyjmujemy. Ciało dane przez Jezusa staje się stylem naszych gestów.
- Pojednanie: Bóg nigdy nie przestaje nas oczyszczać. Spowiedź obnaża chciwość, rozgrzeszenie otwiera na nowo krążenie.
- Misja: otrzymanej łaski nie należy gromadzić, lecz dzielić się nią.
Im więcej dajemy, tym bardziej odżywiane jest źródło w nas. Oto chrześcijański paradoks.
Skromna alchemia: od nawyku do cnoty
Filozofowie mówili o habitusie: stabilnej postawie, nabywanej poprzez powtarzane czyny. Jałmużna staje się cnotą, gdy gest przestaje być bolesny, a staje się drugą naturą. Nie znosi czujności, lecz czyni ją radosną. Czyste serce nie jest sercem naiwnym; jest sercem solidnym, prostym dzięki praktykowaniu miłości bliźniego.
Domowe przypowieści o dawaniu
- Szafa: otwórz półkę „przejściową”, aby przechowywać rzeczy, których już nie potrzebuję, a które będą niezbędne dla kogoś innego.
- Harmonogram: zostaw w każdym tygodniu przedział czasowy, w którym możesz poświęcić się nieprzewidzianym wydarzeniom.
- Telefon: w każdą niedzielę wieczorem przesłanie błogosławieństwa komuś, kogo zaniedbujemy.
Te drobne, natarczywe gesty stają się stylem.
Kiedy jałmużna staje się prorocza
Dawanie może stanowić wyzwanie dla niesprawiedliwych struktur. Jałmużna to nie tylko indywidualne współczucie; może stać się znakiem, że ktoś stawia pytania.
- Zatrudniaj po dokładnym przyjrzeniu się.
- Kupowanie solidarności nawet gdy nie jest to optymalne rozwiązanie.
- Odrzuć kulturę jednorazowości.
Proroczy nie oznacza bohaterski na co dzień. Proroczy oznacza wierny, publiczny, gdy trzeba, kreatywny zawsze.
Modlitwa za miasto
Boże miłosierdzia,
wiesz, te wytarte chodniki i zmęczone serca.
Błogosław naszemu sąsiedztwu,
ręce, które leczą, te, które wyciągają ręce,
drzwi, które się otwierają i wygląd, który wspierają.
Naucz nas sztuki miejskiego dawania jałmużny:
obecność, która nie naciska,
słowo, które nie osądza,
gest, który nie jest kalkulowany.
Niech Twój pokój zagości na naszych ulicach. Amen.
Modlitwa za ekrany
Lord,
na moich ekranach umieść lampę.
Że szukam prawdy,
abym unikał próżnej chwały,
że robię miejsce dla najmłodszych.
Uchroń mnie od łatwego gniewu,
daj mi odwagę łagodności.
Uczyń moją uwagę ofiarą. Amen.
Jałmużna jako duchowe oczyszczenie
Gromadzimy przedmioty, ale także żale, zobowiązania, obrazy. Dawanie to tworzenie pustki, aby Bóg mógł w nas oddychać. Niektórzy praktykują sezonowe sortowanie dóbr materialnych; dlaczego nie sortowanie duchowe?
- Złożyć urazę przed Bogiem i w jej miejsce ofiarować błogosławieństwo.
- Zrezygnuj z wydatków, aby sfinansować radość innej osoby.
- Zamień 20-minutowe przewijanie na wizytę.
Czyste serce poznaje się po oddechu. Nie dyszy, ono oddycha.
Ponowne odczytanie „Jezusa przy stole”: pedagogika poprzez kontrast
Przy stole Jezus odwraca oczekiwania. Nie rani, by upokorzyć; tnie, by wyzwolić. Jego słowa mogą zranić nasze poczucie własnej wartości. Jeśli tak, to dobra wiadomość: zostaliśmy poruszeni. Następne pytanie: Jaką konkretną decyzję podejmę w tym tygodniu?
- Ustaw kwotę, termin spotkania, nazwę.
- Napisz zobowiązanie na kartce papieru i wsuń ją pod krzyż, na stół, do portfela.
- Podziękuj, gdy będzie gotowe.
Łaska wpisuje się w rzeczywistość poprzez atrament małych postanowień.
Kiedy dawanie osiąga limit: zgoda na nierobienie wszystkiego
Czystość to nie doskonałość. Potrafi powiedzieć „nie”, by powiedzieć „tak”. Są sprawy, których nie będziemy wspierać, ludzie, którym nie możemy towarzyszyć. Pokora dawania polega na akceptacji bycia ogniwem, a nie całym łańcuchem. Bóg nie potrzebuje naszej wszechobecności; pragnie naszej wierności.
Radość z poznania siebie jako pozbawionego wszystkiego
Biedny Chrystus uczy nas wolności „moje, twoje, nasze”. Kiedy coś pozostaje zbyt cenne, by wyobrazić sobie dzielenie się tym z innymi, może włączyć się mały alarm. Co, gdybym zaczął od pożyczania? Co, gdybym udostępnił dostęp, narzędzie, książkę? Serce rozszerza się metodą prób i błędów. Jeden krok, potem kolejny.
Zapytanie o dostępność
Duchu Święty,
otwiera we mnie przejście.
Rozwiąż moje zaciśnięte palce,
rozszerzyć moje marginesy,
zmienia moje priorytety.
Uczyń mnie miejscem odpoczynku dla zmęczonych,
schronienie dla zmartwionych,
dyskretnym świadkiem Twojej dobroci.
Niech moje „tak” stanie się chlebem, kluczem, uchem. Amen.
Jałmużna i sprawiedliwość: dwie nogi, jeden krok
Jeśli jałmużna jest jedną nogą, to sprawiedliwość drugą. Jedna odpowiada na sytuację kryzysową, druga działa na rzecz jej rozwiązania. Będziemy dobrze funkcjonować tylko z obiema nogami.
- Jałmużna: Zbieram, tu i teraz.
- Sprawiedliwość: informuję się, angażuję się, głosuję, apeluję.
Czystość serca nie jest apolityczna, jest wolna od podziałów, kieruje się godnością.
Oczyszczanie poprzez piękno: sztuka jako jałmużna
Tworzenie to nadanie formy darowi. Podarowanie piosenki, wiersza, obrazu, zdjęcia, bukietu może podnieść na duchu. Piękno nie jest zbędne: oczyszcza wzrok. Każdy, kto kiedykolwiek otrzymał odręcznie napisaną kartkę w trudnych chwilach, wie, jaką moc kryją te delikatne dary.
- Napisz notatkę ręcznie co tydzień.
- Podziel się ulubioną książką, a nie zwykłymi śmieciami.
- Podaruj chwilę ciszy przy kojącej muzyce.
Piękno uspokaja. Przygotowuje serce na spotkanie.
Pory dawania: dostosowywanie się bez odpuszczania
Są okresy przepełnionej hojnością, inne – wycofania. Narodziny dziecka, choroba, poszukiwanie pracy. Dostosowanie się nie oznacza rezygnacji. Czasami dawanie przybiera formę prośby o pomoc. Otrzymywanie oczyszcza również dumę z poczucia „dam radę”.
- Odważ się powiedzieć: „Potrzebuję”.
- Niech ktoś nam ugotuje posiłek, poniesie torbę, pomodli się za nas.
Dar płynie w obie strony. Odmowa przyjęcia może zablokować łaskę w drugą stronę.
Modlitwa, gdy jesteś wyczerpany
Lord,
Już nie mam wiele.
Weźmy na przykład to:
zmęczony uśmiech,
dwie minuty słuchania,
zgnieciona moneta.
Zrobiłeś stronę zewnętrzną i wewnętrzną:
przyjdź i oczyść moje zmęczenie
słodyczą Twojej obecności.
Jeśli nie potrafię czegoś zrobić, naucz mnie jak tego dokonać.
Jeśli nie potrafię dawać, naucz mnie przyjmować.
I niech to wystarczy na dziś. Amen.
Kryterium rozeznania: pokorny spokój
Po geście ofiarowania dyskretny znak często potwierdza jego słuszność: łagodny spokój, proste światło. Jeśli natomiast narasta niepokój i uraza, warto ponownie rozważyć: czy przekroczyłem swoje granice? Czy narzuciłem swoją pomoc? Czy szukałem swojego obrazu? Czystość postępuje, korygując się.
Pamięć o ubogich: pozwólmy się ewangelizować
Ubodzy nas ewangelizują. Ich cierpliwość, poczucie humoru, kreatywność uczą nas czegoś o Bogu. Jałmużna, przyjmowana z wdzięcznością, staje się szkołą. Ujawnia nasze ślepe punkty: nasze przywiązania, nasze lęki, nasze złudzenia. „Hbr 4,12” się spełnia: Słowo Boże osądza nasze intencje, często oczami maluczkich.
Modlitwa z otwartymi dłońmi
Lord,
Oto moje ręce.
Widzisz ich odciski, drżenia, puste przestrzenie.
Napełnij je tym, co chcesz dać przeze mnie,
opróżnij je z tego, co trzymam zbyt kurczowo.
Oby nikt nie odszedł stąd z poczuciem ciężaru po poznaniu mnie.
Nie chciałbym mylić efektywności z działalnością charytatywną.
Niech moje czyny mówią o Tobie bezgłośnie. Amen.
Prosta metoda podejmowania decyzji
- Imię: jaka jest potrzeba?
- Oceń: Co mogę dać, nie szkodząc swoim obowiązkom?
- Wybierz: co mogę zrobić teraz, co mogę zaplanować?
- Zawierzenie: pomódl się krótko za tę osobę.
- Działaj: podejmij działanie.
- Przeczytaj jeszcze raz: co pamiętam z tego momentu?
Ta prosta metoda wprowadza porządek, dzięki któremu umysł pozostaje wolny.
Jałmużna jako liturgia tygodnia
Niech ten tydzień będzie liturgią ofiarowania:
- Poniedziałek Miłosierdzia: przebaczenie, które należy wyrazić.
- Wtorek umiejętności: Oferowanie wiedzy i umiejętności.
- Środa do słuchania: Kawa bez telefonu.
- Czwartek wdzięczności: list, wiadomość.
- Szybki piątek: oszczędzaj, aby dawać.
- Sobota obecności: wizyta.
- Niedziela Gościnności: zaproszenie, choćby proste.
Powtarzanie zmienia wewnętrzny krajobraz.
Kiedy słowo staje się domem
„Oklaskujmy Słowo Boże”. Oklaskiwać to znaczy robić miejsce, obejmować. Jeśli Słowo jest „żywe i pełne energii”, nie zadowala się ramką na ścianie. Potrzebuje kącika w naszych domach. Wersetu na lodówce, zeszytu z impulsami zanotowanego przy wejściu, modlitwy na stole. Codzienność staje się tabernakulum.
Modlitwa poranna
Lord,
od świtu ofiarowuję ci
moje projekty, moje wahania, moje spotkania.
Zrób z moich godzin gospody,
moich zadań służbowych,
z moich irytacji okazje do słodyczy.
Naucz mnie dawać zanim zostanę poproszony,
i uszanować czyjeś „nie”.
Niech mój dzień będzie taki jak Ty: prosty, ofiarny, prawdziwy. Amen.
Nadzieja na obietnicę: „wtedy wszystko będzie dla ciebie czyste”
Ta obietnica jest realistyczna. Nie mówi „wszystko będzie łatwe”, ale „wszystko będzie czyste”. Czystość to przejrzystość: to, co robię, robię przed Bogiem, dla dobra innych, ze spokojem ducha. Ta jedność uzdrawia. Sprawia, że nasze słowa są wiarygodne, a nasze życie staje się pożądane.
Droga jest otwarta. Zaczyna się od małego gestu, dziś. Może od zaplanowanej darowizny, torby z zakupami, wizyty, wiadomości, ułaskawienia. To małe „tak” otwiera drogę do kolejnego. I krok po kroku, to, co wewnętrzne, i to, co zewnętrzne, łączą się. Bóg stworzył jedno i drugie; jednoczy je poprzez dar.
Modlitwa końcowa: proś o łaskę konsekwencji
Wierny Boże,
Wzywacie nas do konsekwencji.
Nie przeciwstawiasz się temu, co wewnętrzne, temu, co zewnętrzne:
harmonizujesz je w miłości.
Uchroń nas przed duchowymi fajerwerkami.
Naucz nas powolności dobra, które zapuszcza korzenie,
cicha radość serca, które się upraszcza,
śmiech biednych, którzy nam błogosławią.
Przez Jezusa, który pozwolił sobie na „przerwanie” dla nas,
i który oddaje siebie na nowo, łamany chleb,
uczyń nas mężczyznami i kobietami
którzy dają to, co mają,
i przyjmijcie od was to, czym są. Amen.
